Και οι δύο είναι ταλαντούχοι πολιτικοί, ιδανικοί για να παρουσιάσουν μια αισιόδοξη εικόνα του κόμματος και του συντηρητικού κινήματος. Και αυτό είναι το πρόβλημα: αυτή τη στιγμή, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν διάθεση για αισιοδοξία.
Η άνοδος της Haley και του Scott θα πρέπει να είναι ένα ευπρόσδεκτο γεγονός για ένα κόμμα που θέλει απεγνωσμένα να ενημερώσει τον εαυτό του για τον 21ο αιώνα. Και οι δύο ζωντανές εκδοχές του American Dream – ελπιδοφόρες ιστορίες που το έθνος θα έκανε καλά να ακούσει μετά από χρόνια πανδημιών και οικονομικής αβεβαιότητας. Η Haley είναι κόρη Ινδών μεταναστών που έχουν ανέλθει στα υψηλότερα επίπεδα της πολιτειακής και εθνικής κυβέρνησης. Ο Scott είναι Αφροαμερικανός, γιος μιας ανύπαντρης μητέρας που εντάχθηκε στο Κογκρέσο πριν από περισσότερο από μια δεκαετία, αφού νίκησε τον γιο του διαβόητου διαχωριστή Strom Thurmond.
Η καλύτερη στιγμή της Χάλεϊ ήρθε το 2015, όταν ένας οπαδός της λευκής υπεροχής και συμπαθών της Συνομοσπονδίας σκότωσε εννέα ενορίτες στην εκκλησία Mother Emanuel AME στο Τσάρλεστον. Με επιτυχία εκεί όπου άλλοι νότιοι κυβερνήτες είχαν αποτύχει, ο Haley ηγήθηκε της προσπάθειας να αφαιρεθεί η σημαία της Συνομοσπονδίας από το να κυματίζει πάνω από την πρωτεύουσα του κράτους.
Ο Σκοτ, εν τω μεταξύ, έχει χτυπήσει με σεβασμό και συλλογικό τόνο στις εθνικές του ομιλίες – μιλώντας στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών του 2020 και απαντώντας στην οικονομική ομιλία του Προέδρου Τζο Μπάιντεν το 2021 στο Κογκρέσο. Τα τελευταία τρία χρόνια, ήταν ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών διαπραγματευτών για τη μεταρρύθμιση της αστυνομίας. Συχνά επιπλήττει τους Δημοκρατικούς ότι απομακρύνονται από τις συνομιλίες, αλλά συνήθως περισσότερο με θλίψη παρά με θυμό.
Το πρόβλημα είναι ότι για τη βάση των Ρεπουμπλικανών και τον υποψήφιο τους, όλα καταλήγουν σε θυμό. Ως πρόεδρος, ο Τραμπ επιτέθηκε και ταπείνωσε τους πάντες – Δημοκρατικούς, ΜΜΕ, το λεγόμενο «βαθύ κράτος» και, όταν το έκρινε απαραίτητο, τους συναδέλφους του Ρεπουμπλικάνους. Στην ομιλία του που ανακοίνωσε την υποψηφιότητα για το 2024, δήλωσε ότι εξακολουθεί να είναι «θυμωμένος και αναστατωμένος».
Αυτή η στάση έχει απήχηση στους Αμερικανούς που φοβούνται την καλά συνδεδεμένη ελίτ – και η προθυμία του Τραμπ να ασκήσει κριτική σε αυτήν την ελίτ είναι αρκετή για να τον αποδεχτεί η βάση του GOP. Αυτή η βάση δεν θα ανεχθεί έναν υποψήφιο πρόθυμο να συμβιβαστεί με τους Δημοκρατικούς, να ζητήσει συγγνώμη όταν το απαιτούν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ή να σφαγιαστεί από μια υποτιθέμενη «ξυπνήσει» εταιρική Αμερική.
Αυτό το καταλαβαίνουν και άλλοι Ρεπουμπλικάνοι εκτός από τον Τραμπ. Ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ΝτεΣάντης έχει κερδίσει δημοτικότητα μεταξύ των Ρεπουμπλικανών επειδή κάνει ό,τι μπορεί για να είναι μαχητικός – είτε είναι ενάντια στις ομοσπονδιακές οδηγίες υγείας κατά τη διάρκεια του Covid είτε με φορολογικές ελαφρύνσεις για την Disney μετά από μια διαμάχη για τη διδασκαλία της σεξουαλικότητας στα δημόσια σχολεία. Ο Μπάζα συμπαθεί τον DeSantis επειδή διαλέγει τους σωστούς εχθρούς. Πρόκειται για επιθετικότητα.
Σε αυτό το περιβάλλον, με την οργή ως το συναίσθημα που εμψυχώνει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ο Scott και η Haley δεν έχουν την πολυτέλεια να είναι ο κύριος Nice Guy και η Mrs Normal. Υπάρχει μια άλλη περιπλοκή: οι δημόσιες εκδηλώσεις θυμού είναι γεμάτες με κάποια άβολα στερεότυπα και για τους δύο. Οι επιθετικές γυναίκες συχνά δεν γίνονται καλά αποδεκτές στην πολιτική, όπως σημείωσε ένας πρώην υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία. Και ο επιθετικός μαύρος; Λοιπόν, ακόμη και ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αγωνίστηκε με το πώς να επιδείξει δημόσια τον «κατάλληλο» θυμό.
Δεδομένου του πόσο παραδοσιακή είναι η βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αυτοί οι ψηφοφόροι είναι πιθανό να είναι ευαίσθητοι σε οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό που αναμένεται από τους μη παραδοσιακούς υποψηφίους. Η γραμμή της Haley για τη στρατηγική χρήση των τακουνιών της δεν είναι αρκετή. Αυτή και ο Σκοτ πρέπει να πολεμήσουν συγκεκριμένους στόχους που η βάση μισεί. Από αυτή την άποψη, η διαφωνία της Haley με τον Don Lemon του CNN σχετικά με τα σεξιστικά σχόλιά του για τις γυναίκες «στην ακμή της καριέρας τους» είναι μια καλή αρχή.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Μπορεί ένας επίδοξος γιος ή κόρη από τη Νότια Καρολίνα να είναι αρκετά επιθετικός ώστε να κερδίσει τον επερχόμενο πόλεμο για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα;
Αν κρίνουμε από την ιδιοσυγκρασία και το παρελθόν τους, φαίνεται απίθανο. Κάτι που είναι κρίμα, γιατί αν η Nikki Haley ή ο Tim Scott ήταν οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι για την προεδρία, θα ήταν μια επίπληξη στην καθιερωμένη προοδευτική συντηρητική άποψη. Οι περισσότεροι από εμάς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ρατσιστές ή λευκούς υπερασπιστές. Αντίθετα, πολλοί από εμάς καλωσορίζουμε έναν μη λευκό υποψήφιο με συντηρητικές αξίες και πολιτικές. Μια πιο ηλιόλουστη, πιο θετική στάση θα ήταν επίσης μια ωραία αλλαγή.
Περισσότερα από τη γνώμη του Bloomberg:
• Τι είδους Ρεπουμπλικάνος είναι η Nikki Haley;: Jonathan Bernstein
• Ο Τραμπ είναι πιο δυνατός από όσο φαίνεται το 2024: Ramesh Ponnuru
• Ο Τιμ Σκοτ έχει έναν ρεπουμπλικανό οδηγό μετά τον Τραμπ: τον Ρόμπερτ Α. Τζορτζ
Θέλετε περισσότερες κριτικές από το Bloomberg; Εγγραφείτε στο καθημερινό μας ενημερωτικό δελτίο.
Αυτή η στήλη δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τη γνώμη των συντακτών ή του Bloomberg LP και των ιδιοκτητών του.
Ο Robert A. George είναι αρθρογράφος του Bloomberg Opinion και μέλος της συντακτικής ομάδας της κυβέρνησης και της δημόσιας πολιτικής. Προηγουμένως, ήταν στις συντακτικές επιτροπές των New York Daily News και New York Post.
Περισσότερες ιστορίες όπως αυτή είναι διαθέσιμες στο bloomberg.com/opinion