Ένα άλλο όνομα αυτής της προσέγγισης είναι “επιθέσεις ανθρώπινων κυμάτων”. Υπήρξαν ένα τραγικά επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό του σύγχρονου πολέμου – από τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έως τη σοβιετική επίθεση σε Φινλανδούς και Γερμανούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις κινεζικές επιθέσεις στα στρατεύματα της Νότιας Κορέας και των Αμερικανών στον πόλεμο της Κορέας έως τις κατηγορίες του Ιράν κατά των Ιρακινών στο τη δεκαετία του 1980.
Τόσο για τους επιθετικούς όσο και για τους αμυντικούς, αυτά τα «κύματα» αντιπροσωπεύουν ανεξιχνίαστη φρίκη. Οι επιζώντες χρησιμοποιούν πάντα απάνθρωπες –και επομένως απανθρωπιστικές– μεταφορές για να περιγράψουν την εμπειρία, τόσο πολύ που είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι τα κύματα, οι παλίρροιες και οι παλίρροιες δεν αποτελούνται από μόρια νερού αλλά από φοβισμένους ή παραληρημένους νέους ή αγόρια.
«Ήταν σαν την παλίρροια, συντρίβονταν συνεχώς στην ακτή, το ένα μετά το άλλο», είπε αργότερα ένας Νοτιοκορεάτης βετεράνος για μια κινεζική επίθεση κυμάτων το 1951. «Δεν είχαν όπλα, μόνο χειροβομβίδες, οπότε έπρεπε να φτάσουν σε απόσταση 25 μέτρων μας. Συνεχίζαμε να πυροβολούμε και εκείνοι πηγαινοέρχονταν. Τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα. Οι κάννες των πολυβόλων μας κοκκινίζουν και στρεβλώνουν από την υπερθέρμανση».
Φαίνεται ότι το να κάνεις νεαρούς άντρες να ρίξουν τον εαυτό τους σε ένα χαλάζι από σφαίρες του εχθρού και σχεδόν βέβαιο θάνατο απαιτεί έναν ή και τους δύο όρους. Ένα από αυτά είναι ο φανατισμός. Οι Κινέζοι στον πόλεμο της Κορέας απολύθηκαν από τη μαοϊκή επαναστατική ζέση. Οι Ιρανοί νέοι που έτρεχαν σε ιρακινό πυροβολικό και αέριο ήταν σίγουροι ότι είχαν «διαβατήρια για τον παράδεισο» και έγιναν μάρτυρες.
Μια εναλλακτική προϋπόθεση είναι ο τρόμος – εναντίον κάποιου και κάτι ακόμα χειρότερο από τους εχθρικούς στρατιώτες στο μέτωπο: τους διοικητές στα μετόπισθεν που έδωσαν την εντολή. Μία από τις σταθερές των επιθέσεων ανθρώπινου κύματος είναι ότι οι ανώτεροι που σφραγίζουν τη μοίρα των αγοριών εξηγούν ότι η στροφή κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης θα οδηγήσει σε έναν ακόμη πιο σίγουρο και ακόμη πιο φρικτό θάνατο.
Οι επιθέσεις ανθρώπινων κυμάτων έχουν ποτέ στρατιωτικό «νόημα»; Δύσκολο να το πω, τόσο απίθανο. Οι Σοβιετικοί τελικά κέρδισαν τους Γερμανούς -με εκατομμύρια θύματα- αλλά όχι τους Φινλανδούς. Οι Κινέζοι και οι Βορειοκορεάτες αντέστρεψαν την αμερικανική βόρεια επίθεση στην κορεατική χερσόνησο, αλλά κέρδισαν μόνο ένα αδιέξοδο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι Ιρανοί δεν πέτυχαν τίποτα παρά μόνο έσυραν τον πόλεμο σε μια φρίκη οκτώ ετών που κατέληξε σε κατάπαυση του πυρός.
Τι θέλουν λοιπόν να πετύχουν οι Ρώσοι; Η στρατηγική τους για τη τροφή των κανονιών στο ουκρανικό μέτωπο, σε μέρη όπως ο Μπαχμούτ και αλλού, φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να εξουθενώσει τους πιο αποφασιστικούς αλλά λιγότερο πολυάριθμους Ουκρανούς, διατηρώντας παράλληλα τις ad hoc μονάδες του Κρεμλίνου σε εφεδρεία για μια σημαντική ανακάλυψη εάν παρουσιαστεί η ευκαιρία.
Φυσικά, αυτή η τακτική συνεπάγεται εκπληκτική αναισθησία και κυνισμό εκ μέρους της ρωσικής διοίκησης. Αυτό περιλαμβάνει όλους, από τους ανώτατους διοικητές του στρατού μέχρι τον Yevgeny Prigozhin, τον έμπιστο άνθρωπο του Πούτιν που ίδρυσε και διευθύνει την Ομάδα Wagner, και φυσικά τον κοινό ηγέτη τους, τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο διεξήγαγαν έναν γενοκτονικό πόλεμο εναντίον Ουκρανών αμάχων. Θυσίασαν επίσης νέους από τη χώρα τους, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από εθνοτικές μειονότητες σε απομακρυσμένες περιοχές ή είχαν διασυρθεί από τη φυλακή από τον Πριγκόζιν. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα νούμερα. Ωστόσο, Αμερικανοί αξιωματούχοι εκτιμούν ότι οι Ρώσοι έχουν ήδη χάσει περίπου 200.000 νεκρούς ή τραυματίες στον πόλεμο, αυξάνοντας σε αρκετές εκατοντάδες την ημέρα.
Οι Ουκρανοί χάνουν λιγότερους μαχητές, αλλά έχουν επίσης μικρότερο πληθυσμό νέων στρατιωτών. Στη διαβολική αριθμητική του Κρεμλίνου, αυτό επιβεβαιώνει προφανώς τη στρατηγική των επιθέσεων του ανθρώπινου κύματος.
«Οι Κινέζοι αντιμετώπισαν τους στρατιώτες τους σαν σφαίρες, όχι σαν ανθρώπους», θυμάται ένας Νοτιοκορεάτης βετεράνος. Θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για τον Πούτιν σήμερα. Καθώς πλησιάζουν οι μαζικές ανοιξιάτικες επιθέσεις, ας είναι σαφές ολόκληρος ο κόσμος –και ειδικά οι Ρώσοι– ποιους πολεμούν οι Ουκρανοί και ποιους υπηρετούν οι Ρώσοι: έναν άνθρωπο για τον οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν σημαίνει τίποτα.
Περισσότερα από τη γνώμη του Bloomberg:
Ξεχάστε την Αυτονομία: Η Ευρώπη χρειάζεται τις ΗΠΑ όπως ποτέ άλλοτε: Andreas Kluth
• Η Ουκρανία χρειάζεται απεγνωσμένα τανκς. Τώρα χρειάζεται αεροπλάνα: Τζέιμς Σταυρίδης
Στην Ουκρανία, τώρα είναι ποιος θα επιτεθεί πρώτος: ο Leonid Bershidsky
Αυτή η στήλη δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τη γνώμη των συντακτών ή του Bloomberg LP και των ιδιοκτητών του.
Ο Andreas Kluth είναι αρθρογράφος του Bloomberg Opinion που καλύπτει την ευρωπαϊκή πολιτική. Πρώην αρχισυντάκτης της Handelsblatt Global και δημοσιογράφος του The Economist, είναι ο συγγραφέας του Hannibal and Me.
Περισσότερες ιστορίες όπως αυτή είναι διαθέσιμες στο Bloomberg.com/opinion