Οι χώρες συμφωνούν σε μια ιστορική συνθήκη ανοιχτής θάλασσας για την προστασία των διεθνών υδάτων



CNN

Σχεδόν 200 χώρες έχουν συμφωνήσει σε μια νομικά δεσμευτική «συνθήκη ανοιχτής θάλασσας» για την προστασία της θαλάσσιας ζωής στα διεθνή ύδατα, που καλύπτουν περίπου τη μισή επιφάνεια του πλανήτη, αλλά εδώ και πολύ καιρό είναι ουσιαστικά παράνομες.

Η συμφωνία υπεγράφη το βράδυ του Σαββάτου μετά από δύο εβδομάδες διαπραγματεύσεων στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη που ολοκληρώθηκαν σε μια μαμούθ τελική σύνοδο άνω των 36 ωρών – αλλά έχουν περάσει δύο δεκαετίες στα σκαριά.

Η συνθήκη παρέχει νομικά εργαλεία για τη δημιουργία και τη διαχείριση θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών – καταφύγια για την προστασία της βιοποικιλότητας του ωκεανού. Καλύπτει επίσης περιβαλλοντικές εκτιμήσεις για την αξιολόγηση της πιθανής ζημίας από εμπορικές δραστηριότητες, όπως η εξόρυξη βαθέων υδάτων, πριν από την έναρξη τους και τη δέσμευση των υπογραφόντων να μοιραστούν τους ωκεάνιους πόρους.

«Αυτή είναι μια ιστορική ημέρα για τη διατήρηση και ένα σημάδι ότι σε έναν διχασμένο κόσμο, η προστασία της φύσης και των ανθρώπων μπορεί να θριαμβεύσει έναντι της γεωπολιτικής», δήλωσε η Laura Meller, Oceans Campaigner στην Greenpeace Nordic.

Η ανοιχτή θάλασσα αποκαλείται μερικές φορές η τελευταία αληθινή έρημος του κόσμου. Αυτή η τεράστια υδάτινη έκταση – ό,τι βρίσκεται 200 ​​ναυτικά μίλια πέρα ​​από τα χωρικά ύδατα των χωρών – αποτελεί περισσότερο από το 60% των ωκεανών του κόσμου ανά επιφάνεια.

Αυτά τα νερά παρέχουν τον βιότοπο για έναν πλούτο μοναδικών ειδών και οικοσυστημάτων, υποστηρίζουν την παγκόσμια αλιεία στην οποία δισεκατομμύρια άνθρωποι βασίζονται και αποτελούν ένα κρίσιμο μέσο προστασίας έναντι της κλιματικής κρίσης – ο ωκεανός έχει απορροφήσει περισσότερα από Το 90% της υπερθέρμανσης του πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες.

Ωστόσο, είναι επίσης πολύ ευάλωτοι. Η κλιματική αλλαγή προκαλεί αύξηση της θερμοκρασίας των ωκεανών και όλο και πιο όξινα νερά απειλούν τη θαλάσσια ζωή.

Η ανθρώπινη δραστηριότητα στον ωκεανό προσθέτει πίεση, συμπεριλαμβανομένης της βιομηχανικής αλιείας, της ναυτιλίας, της εκκολαπτόμενης βιομηχανίας εξόρυξης βαθέων υδάτων και του αγώνα για την αξιοποίηση των «γενετικών πόρων» του ωκεανού – υλικό από θαλάσσια φυτά και ζώα για χρήση σε βιομηχανίες όπως η φαρμακευτική.

«Προς το παρόν, δεν υπάρχουν ολοκληρωμένοι κανονισμοί για την προστασία της θαλάσσιας ζωής σε αυτήν την περιοχή», δήλωσε στο CNN η Liz Karan, διευθύντρια του προγράμματος ωκεανών στο Pew Charitable Trusts.

Οι κανόνες που υπάρχουν είναι αποσπασματικοί, κατακερματισμένοι και ασθενώς επιβάλλονται, πράγμα που σημαίνει ότι οι δραστηριότητες στην ανοιχτή θάλασσα συχνά δεν ρυθμίζονται και παρακολουθούνται ανεπαρκώς, αφήνοντάς τις ευάλωτες στην εκμετάλλευση.

Μόνο 1,2% των διεθνών υδάτων προστατεύονται και μόνο το 0,8% προσδιορίζεται ως «υψηλά προστατευμένο».

«Υπάρχουν τεράστια μη διαχειριζόμενα κενά βιότοπων μεταξύ των κομματιών του παζλ. Είναι πραγματικά τόσο άσχημο εκεί έξω», είπε στο CNN ο Ντάγκλας ΜακΚόλεϊ, καθηγητής ωκεανικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Σάντα Μπάρμπαρα.

Η νέα συνθήκη για τους ωκεανούς στοχεύει να καλύψει αυτά τα κενά παρέχοντας τη νομική δύναμη για τη δημιουργία και τη διαχείριση θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών στα διεθνή ύδατα. Οι ειδικοί λένε ότι αυτό θα είναι ζωτικής σημασίας για την εκπλήρωση των παγκόσμιων δεσμεύσεων για τη βιοποικιλότητα που ανέλαβαν τα έθνη στο COP15, τη Διάσκεψη του ΟΗΕ για τη βιοποικιλότητα στο Μόντρεαλ τον Δεκέμβριο.

Μια επιτυχημένη συνθήκη «θα μας βοηθήσει να επιτύχουμε τον στόχο της διατήρησης ή της προστασίας του τουλάχιστον το 30% του παγκόσμιου ωκεανού έως το 2030», δήλωσε στο CNN μέσω email η Μόνικα Μεντίνα, η Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τους Ωκεανούς και τις Διεθνείς Περιβαλλοντικές και Επιστημονικές Υποθέσεις.

Η ανοιχτή θάλασσα φιλοξενεί μοναδικά είδη και οικοσυστήματα.

Η συμφωνία της συνθήκης για τους ωκεανούς σηματοδοτεί μια διαδικασία που ξεκίνησε γύρω πριν από δύο δεκαετίες.

Το 2004, ο ΟΗΕ δημιούργησε μια ad hoc ομάδα για να συζητήσει την προστασία των ωκεανών. Μόλις το 2015, ο οργανισμός ενέκρινε ψήφισμα για την ανάπτυξη μιας δεσμευτικής συνθήκης για τους ωκεανούς και, μετά από χρόνια προπαρασκευαστικών συνομιλιών, οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν σοβαρά το 2018.

«Ήταν ένα μεγάλο τόξο από την πρώτη φορά που τέθηκε το ερώτημα, μέχρι πού βρισκόμαστε τώρα», είπε ο Κάραν.

Πολλοί ήλπιζαν ότι το 2022 θα ήταν η σημαντική ανακάλυψη, αλλά οι συνομιλίες τον Αύγουστο –ο δεύτερος γύρος εκείνο το έτος– κατέληξαν σε αποτυχία.

Αυτές οι τελευταίες διαπραγματεύσεις χρεώθηκαν ως μια τελική ευκαιρία για τους ωκεανούς του κόσμου.

Υπήρξαν σημεία κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων όπου κάποιοι ανησυχούσαν ότι η συμφωνία δεν θα γινόταν ποτέ, καθώς οι συγκρούσεις απειλούσαν να εκτροχιάσουν τις συνομιλίες. «Ήταν λίγο μια βόλτα με τρενάκι του λούνα παρκ», είπε ο Κάραν.

Τα σημαντικότερα σημεία αιχμής περιελάμβαναν την εξάλειψη των διαδικασιών για τη δημιουργία προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών και τη διασφάλιση της ισότιμης κατανομής του κόστους και των οφελών – ειδικά καθώς πολλές αναπτυσσόμενες χώρες μπορεί να μην έχουν την τεχνολογία ή την ικανότητα να κάνουν τη δική τους επιστημονική εξερεύνηση της ανοιχτής θάλασσας.

Αλλά μετά από μια εξαντλητική τελική συνεδρίαση, οι συνομιλίες ολοκληρώθηκαν αργά το βράδυ του Σαββάτου με μια συμφωνία.

«Επαινούμε τις χώρες που επιδιώκουν συμβιβασμούς, παραμερίζουν τις διαφορές και συνάπτουν μια συνθήκη που θα μας επιτρέψει να προστατεύσουμε τους ωκεανούς, να ενισχύσουμε την ανθεκτικότητά μας στην κλιματική αλλαγή και να προστατεύσουμε τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων», δήλωσε ο Μέλερ της Greenpeace.

Οι χώρες πρέπει τώρα να υιοθετήσουν επίσημα και να επικυρώσουν τη συνθήκη. Στη συνέχεια θα ξεκινήσει η εργασία για την υλοποίηση των θαλάσσιων καταφυγίων και την προσπάθεια επίτευξης του στόχου της προστασίας του 30% των παγκόσμιων ωκεανών έως το 2030. «Μας έχει απομείνει μισή δεκαετία και δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε», είπε ο Μέλερ.

«Αν θέλουμε η ανοιχτή θάλασσα να είναι υγιής για τον επόμενο αιώνα, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε αυτό το σύστημα – τώρα. Και αυτή είναι η μία, και δυνητικά μοναδική, ευκαιρία να το κάνουμε αυτό. Και ο χρόνος είναι επείγον. Η κλιματική αλλαγή πρόκειται να ρίξει φωτιά στον ωκεανό μας», είπε ο McCauley.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *