Ακόμη πιο εκπληκτικό πρέπει να είναι το πώς οι Ινδοί ηγέτες φαίνονται να μπορούν να ξεφύγουν από τα μαθηματικά του προϋπολογισμού που άλλοι πολιτικοί δεν μπορούν, είτε είναι οικονομικά είτε πολιτικά. Λέει κάτι σημαντικό για τη στιγμή της Ινδίας – και εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν οι ηγέτες της κάνουν τις σωστές επιλογές.
Για παράδειγμα, αυτός ο νέος προϋπολογισμός προτείνει χαμηλότερους φόρους τόσο για τους πλούσιους όσο και για τους φτωχούς. Η ανακούφιση των φτωχότερων έχει πολιτικό νόημα σε μια εποχή που ο πληθωρισμός εκτινάσσεται στα ύψη και οι εκλογές αναμένεται να γίνουν το 2024. Η υπουργός Οικονομικών Nirmala Sitharaman, ωστόσο, κατάφερε να μειώσει τον κορυφαίο πραγματικό συντελεστή φόρου εισοδήματος κάτω από το 40%. και εξακολουθεί να ορίζει τον προϋπολογισμό του ως προϋπολογισμό “μεσαίου εύρους”.
Ακόμη πιο εκπληκτικό, κατάφερε να αυξήσει τις δαπάνες για υποδομές και πρόνοια χωρίς να τρύπα στο δημοσιονομικό έλλειμμα στα χαρτιά. Πώς επιτεύχθηκε αυτό το θαύμα; Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας επιδέξια τον πληθωρισμό. Ο προϋπολογισμός μπορεί να απεικονίζει διάφορες δαπάνες ως έξυπνες, ενώ στην πραγματικότητα μετά βίας συμβαδίζει με τον πληθωρισμό. Επιπλέον, η κυβέρνηση μπόρεσε να εξοικονομήσει χρήματα αποσύροντας αθόρυβα το δωρεάν πρόγραμμα διατροφής της νωρίτερα φέτος ως μέρος της ανακούφισης από την πανδημία.
Ο πρωθυπουργός Narendra Modi είναι σε μεγάλο βαθμό πολιτικά αδιαμφισβήτητος – και αυτό δίνει στον Sitharaman και σε άλλους αξιωματούχους μια αξιοσημείωτη ικανότητα να διαχειρίζονται την αφήγηση γύρω από τους φόρους, τις δαπάνες, τον πληθωρισμό και το χρέος. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μόντι δεν χρειάζεται να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση το μέγεθος του χρέους, το οποίο το επόμενο έτος παραμένει στο 5,9% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, έναντι 4,6% πριν από την πανδημία. Δεν απειλείται από απεργία που προκαλείται από την αύξηση του πληθωρισμού, όπως στη Μεγάλη Βρετανία. Η πολιτική αποτελεσματικότητα της κομματικής μηχανής του Μόντι σημαίνει ότι έχει σε μεγάλο βαθμό ελεύθερα χέρια οικονομικά.
Η Ινδία έχει επίσης πραγματικά πολλά να προσφέρει. Το δημόσιο χρέος δεν είναι πολύ υψηλό. Οι απαιτήσεις δεν αποτελούν ακόμη βάρος για το δημόσιο ταμείο. Οι ψηφοφόροι είναι σε μεγάλο βαθμό πρόθυμοι να δεχτούν αυτό που οι ηγέτες πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο από την άποψη της οικονομικής πολιτικής. Είναι μια στιγμή που είναι σπάνια στην ιστορία ενός έθνους όταν οι συνθήκες είναι προς όφελός του.
Το ερώτημα είναι αν η Ινδία εκμεταλλεύεται στο έπακρο αυτή τη στιγμή. Ο Μόντι προφανώς πιστεύει ότι ξέρει ποια πρέπει να είναι η προτεραιότητα. Για τρία συνεχόμενα χρόνια, εν μέσω των εντάσεων της πανδημίας, η κυβέρνησή του αύξησε τις δημόσιες δαπάνες για υλικές υποδομές – δρόμους, λιμάνια, σιδηροδρόμους. Φέτος, οι κρατικοί Indian Railways θα λάβουν επενδυτικά κεφάλαια από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, τα οποία είναι σχεδόν ίσα με τα έσοδα. Συνολικά, τα τρία χρόνια από την εκδήλωση της πανδημίας, οι δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές αυξήθηκαν στο 3,3% του ΑΕΠ.
Ίσως είναι η σωστή εστίαση. Οι οικονομολόγοι θρηνούν εδώ και καιρό την κακή συνδεσιμότητα της Ινδίας και υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος για την αδυναμία της χώρας να αναπτύξει έναν μεταποιητικό τομέα με εξαγωγικό προσανατολισμό.
Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό εξακολουθεί να ισχύει. Αυτό θα μπορούσε να ήταν πριν από 10 χρόνια. Σήμερα, η ηγεσία της Ινδίας πρέπει επίσης να είναι ανοιχτή στην πιθανότητα ότι η μελλοντική ανάπτυξη της Ινδίας θα περιοριστεί από το ανθρώπινο κεφάλαιο – την εκπαίδευση, τις δεξιότητες και την υγεία του νεαρού πληθυσμού της.
Αυτές οι «ήπιες» προτεραιότητες δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο με τις «σκληρές» υποδομές. Φυσικά, εξακολουθούν να δαπανώνται χρήματα για δραστηριότητες όπως η ψηφιοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, σε σύγκριση με τα σχέδια επέκτασης των υποδομών της Ινδίας, καταβάλλεται λιγότερη προσπάθεια για τον εξοπλισμό του αυξανόμενου εργατικού δυναμικού της Ινδίας με τα βασικά στοιχεία που χρειάζεται.
Το πρώτο βήμα είναι να εστιάσετε στις βασικές δεξιότητες γραμματισμού και αριθμητικής. Τα δεδομένα έρευνας μεγάλης κλίμακας έδειξαν ότι τα τρία τέταρτα των μαθητών της έβδομης τάξης δεν μπορούσαν να κάνουν απλή αφαίρεση και το ένα τρίτο δεν μπορούσαν να διαβάσουν σε επίπεδο δεύτερης τάξης. Παρόλα αυτά, σε αυτόν τον προϋπολογισμό διατέθηκαν λιγότερα για την Αποστολή της Εθνικής Παιδείας σε σχέση με τον προηγούμενο.
Η μετατροπή της Ινδίας σε μια παγκόσμια ανταγωνιστική οικονομία μπορεί σίγουρα να είναι ο στόχος της κυβέρνησης. Διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο και τον οικονομικό χώρο για να επιδιώξει περισσότερα από ένα μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Η καλύτερη συνδεσιμότητα δεν είναι το μόνο πράγμα που χρειάζεται η Ινδία. Μπορεί να χρησιμοποιήσει το ελεύθερο χέρι του για να δώσει πλεονέκτημα στους υπαλλήλους του.
Περισσότερα από τη γνώμη του Bloomberg:
• Ο Adani δεν είναι China Evergrande. Είναι ακόμα χειρότερο: Shuli Ren
• Η Ινδία δεν έχει την πολυτέλεια να παρεξηγήσει την υπόθεση Adani: Mihir Sharma
• Τα ομόλογα Adani είναι ένας μαλακός στόχος με ένα σκληρό περιουσιακό στοιχείο: τον Andy Mukherjee
Αυτή η στήλη δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τη γνώμη των συντακτών ή του Bloomberg LP και των ιδιοκτητών του.
Ο Mihir Sharma είναι αρθρογράφος του Bloomberg Opinion. Ανώτερος συνεργάτης στο Observer Research Foundation στο Νέο Δελχί, είναι ο συγγραφέας του Restart: The Last Chance for the Indian Economy.
Περισσότερες ιστορίες όπως αυτή είναι διαθέσιμες στο bloomberg.com/opinion