Η εμπειρία μου δεν είναι μοναδική. Η εξασφάλιση ενός παιδικού σταθμού πλήρους απασχόλησης μπορεί να διαρκέσει μήνες ή και χρόνια, ειδικά για τα μικρότερα παιδιά. Το 80% των θέσεων παιδικού σταθμού προορίζεται για παιδιά ηλικίας 3 ετών και άνω.
Ευπρόσδεκτα λοιπόν τα νέα ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν αναζητά δημιουργικούς τρόπους για να διευκολύνει τα πράγματα για τους εργαζόμενους γονείς. Την Τρίτη, η διοίκηση ανακοίνωσε ότι για να πληρούν τις προϋποθέσεις για επιδοτήσεις του ομοσπονδιακού νόμου Chips, οι κατασκευαστές ημιαγωγών θα πρέπει να εγγυηθούν προσιτή, υψηλής ποιότητας παιδική φροντίδα στους εργαζόμενους. Οι New York Times αναφέρουν ότι αυτό είναι μέρος ενός σχεδίου που πρέπει να επιτευχθεί με την εφαρμογή αυτού που η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να επιτύχει μέσω της νομοθεσίας: παροχή μερικής από την «ανθρώπινη υποδομή» που τόσο πολύ χρειάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο εξαναγκασμός των εργοδοτών να παρέχουν παιδική φροντίδα μπορεί να φαίνεται τρελό. Αλλά κάνοντας αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται να παρέχουν πολλά από τα βασικά πράγματα που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουμε ως μια ανταγωνιστική και πολιτισμένη κοινωνία. Άλλες χώρες προσφέρουν εθνικά σχέδια υγείας. απαιτούμε από τους εργοδότες να παρέχουν ασφάλιση υγείας. Άλλες χώρες παρέχουν στους ηλικιωμένους ένα εγγυημένο εισόδημα. Το πρόγραμμά μας Κοινωνικής Ασφάλισης ωχριά σε σύγκριση, επομένως αναμένουμε από τους εργοδότες να προσφέρουν προγράμματα 401(k). Άλλες χώρες απαιτούν κάποια μορφή άδειας μετ’ αποδοχών, από διακοπές έως ασθένεια και γονική άδεια. Το αφήνουμε στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών.
Αυτή η διάταξη μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά έτσι έχουμε οργανώσει την κοινωνία μας. Είναι λοιπόν παράλογο να συμπεριληφθεί η παιδική μέριμνα σε αυτό το πακέτο.
Η οικονομία αναπτύσσεται καθώς περισσότεροι άνθρωποι εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό. Και η έλλειψη πραγμάτων όπως η προσιτή παιδική μέριμνα, η γονική άδεια μετ’ αποδοχών και η καθολική προσχολική εκπαίδευση αποτρέπει τους εργαζόμενους – ειδικά τις γυναίκες – από το να συνεισφέρουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους εδώ και χρόνια. Είναι ένα βάρος για την οικονομία στο σύνολό της, αλλά το Κογκρέσο δεν είχε τη βούληση να κάνει πολλά για αυτό. Δεν υποφέρουν μόνο οι εργαζόμενοι γονείς. Είναι επίσης οι εργοδότες όταν δυσκολεύονται να προσλάβουν ή να διατηρήσουν υπαλλήλους.
Και έτσι έχουμε ένα ζοφερό status quo: ποσοστά συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό χαμηλότερα από ό,τι θα έπρεπε και παιδική φροντίδα που είναι δύσκολο να βρεις και σου κόβει την ανάσα. Σε μια μεγάλη αμερικανική πόλη, η φροντίδα των παιδιών μπορεί να καταναλώσει το 20% του εισοδήματος μιας οικογένειας. Σε περισσότερες από τις μισές πολιτείες, τα ετήσια δίδακτρα για ένα βρέφος υπερέβαιναν τα δίδακτρα σε ένα δημόσιο κολέγιο. Και παρά τα δολάρια που ξοδεύουν οι γονείς, οι φροντιστές κερδίζουν πένες. Για μένα (και την υπουργό Οικονομικών Janet Yellen) αυτή η δυναμική κραυγάζει «αποτυχίες της ελεύθερης αγοράς».
Πολλοί εργοδότες προσφέρουν ορισμένα πλεονεκτήματα για να βοηθήσουν τους εργαζόμενους γονείς με τον παιδικό σταθμό, αλλά δεν φτάνουν αρκετά μακριά. Περισσότερες από τις μισές εταιρείες προσφέρουν στους υπαλλήλους πρόσβαση σε έναν ευέλικτο λογαριασμό δαπανών εξαρτημένης φροντίδας, αλλά όπως επεσήμανε πρόσφατα ο συνάδελφός μου Αλέξης Λεοντής, το όριο κατάθεσης των 5.000 $ είναι πολύ χαμηλό για να είναι λογικό σε μια εποχή που τα τέλη παιδικής φροντίδας είναι διπλάσια ( και το 2018 δολάρια).
Ένας ελαφρώς μικρότερος αριθμός εταιρειών προσφέρει πρόσβαση σε φροντίδα ανάπαυλας – αριθμός που έχει αυξηθεί σημαντικά από την αρχή της πανδημίας του Covid – που μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους να βρουν περίθαλψη όταν ο τακτικός πάροχος δεν είναι διαθέσιμος. Αλλά αυτό δεν βοηθά στην εύρεση μόνιμου προμηθευτή. Και δεν λειτουργεί πάντα – μερικές φορές απλά δεν υπάρχουν διαθέσιμοι πάροχοι αντιγράφων ασφαλείας.
Αυτό που χρειάζονται πραγματικά οι γονείς είναι η αξιοπιστία – γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα ασφαλές, φιλικό μέρος όπου μπορούν να αφήνουν τακτικά τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή τους.
Σύμφωνα με την Εταιρεία Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού, μόνο το 6% περίπου των επιχειρήσεων προσφέρουν τώρα κάποια μορφή φροντίδας παιδιών στο χώρο ή σε κοντινή απόσταση. Αυτό το καθιστά ένα από τα πιο σπάνια οφέλη, αλλά όσοι το έχουν δοκιμάσει λένε ότι λειτουργεί καλά. Όταν μίλησα με τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της Medtronic Bill George τον περασμένο μήνα, ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, η εταιρεία τοποθέτησε ένα νηπιαγωγείο αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το γραφείο για να κάνει τη βόλτα όσο το δυνατόν πιο εύκολη και βολική. Στην αρχή είχε κάποιες επιφυλάξεις, αλλά λειτούργησε τόσο καλά που μπορούσε να το δει ως μέρος μιας ευρύτερης ώθησης μετά την Covid για να γίνουν τα γραφεία πιο ελκυστικά από την εξ αποστάσεως εργασία.
Αυτό αντανακλά αυτό που άκουσα όταν έγραφα μια στήλη για το πώς θα μοιάζει το γραφείο του μέλλοντος. Υπάρχουν όμως προκλήσεις. «Το Daycare δεν είναι μια εύκολη προσθήκη σε πολλά κτίρια γραφείων λόγω των απαιτήσεων για παιδική χαρά και όλων των κωδίκων και κανονισμών», μου είπε τότε η Janet Pogue, Διευθύντρια και Διευθύντρια Έρευνας στην Gensler Architects. «Βλέπουμε όμως τις εταιρείες να δίνουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που υπάρχει στη γειτονιά τους από ποτέ». Με άλλα λόγια, εάν δεν μπορείτε να δημιουργήσετε έναν προσαρμοσμένο παιδικό σταθμό όπως η Marriott International Inc. – μπορείτε να το εντοπίσετε κοντά. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε περισσότερα κέντρα ημερήσιας φροντίδας. Το πρόβλημα είναι ότι το φίδι τρώει την ουρά του.
Ένας τρόπος για να απαλλαγείτε από αυτό το Ouroboros είναι οι εργοδότες να συνεργαστούν με παρόχους παιδικών σταθμών για να προσφέρουν επιδοτούμενη φροντίδα. Αυτό μπορεί να είναι μια ανακούφιση για τις εταιρείες και να τονώσει την κατασκευή νέων κέντρων σε τοποθεσίες όπου οι πάροχοι υπηρεσιών γνωρίζουν ότι θα έχουν μια σταθερή ροή πελατών. Για παράδειγμα, το Bright Horizons εκτελεί το πρόγραμμα ημερήσιας φροντίδας Marriott.
Οι κατευθυντήριες γραμμές του Chips Act δεν προσδιορίζουν ακριβώς πώς οι εργοδότες πρέπει να παρέχουν παιδική μέριμνα, αλλά καθοδηγούν τους αιτούντες επιχορήγηση να περιγράψουν πώς οι εργαζόμενοι θα έχουν πρόσβαση σε φροντίδα που είναι “εντός της πρόσβασης των νοικοκυριών χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος.” , σε μια βολική τοποθεσία με ώρες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων, δίνουν στους εργαζόμενους τη σιγουριά ότι δεν θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν την εργασία τους λόγω απροσδόκητων προβλημάτων παιδικής φροντίδας και παρέχουν ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον που μπορούν να εμπιστευτούν οι οικογένειες», σύμφωνα με την Washington Post.
Παρά τη σπανιότητα του επιτόπιου παιδικού σταθμού, μπορεί να βελτιώσει τη διατήρηση των εργαζομένων. Το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ προτείνει ότι θα μπορούσε να μειώσει τον κύκλο εργασιών έως και 60%. Στην Έκθεση Γονικής Εμπιστοσύνης του 2023 KinderCare, τα επιδόματα παιδικής μέριμνας ήταν ο δεύτερος πιο συνηθισμένος λόγος για τους εργαζόμενους γονείς να παραμείνουν με τον τρέχοντα εργοδότη τους, πίσω από την ασφάλιση υγείας.
Στο κλασικό 9 is 5 του 1980, μια από τις μεταρρυθμίσεις που επέφερε η απίθανη τριάδα των εργαζομένων που υποδύθηκαν οι Ντόλι Πάρτον, Τζέιν Φόντα και Λίλι Τόμλιν είναι ένας επιτόπιος παιδικός σταθμός. Κρίμα που ακούγεται σαν μια φουτουριστική ιδέα περισσότερα από 40 χρόνια αργότερα.
Περισσότερα από τη γνώμη του Bloomberg:
• Όχι, οι πόλεις 15 λεπτών δεν αποτελούν απειλή για τις πολιτικές ελευθερίες: Lara Williams
• Τι έχει να πει ο Διευθύνων Σύμβουλος της Norfolk Southern για τον εκτροχιασμό του Οχάιο: Μπρουκ Σάδερλαντ
• Μια άρρωστη Αμερική δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Κίνα: Adrian Wooldridge
Αυτή η στήλη δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα τη γνώμη των συντακτών ή του Bloomberg LP και των ιδιοκτητών του.
Η Sarah Green Carmichael είναι η συντάκτρια του Bloomberg Opinion. Προηγουμένως, ήταν η αρχισυντάκτρια ιδεών και σχολίων στο Barron’s και η αρχισυντάκτρια του Harvard Business Review, όπου φιλοξενούσε το HBR IdeaCast.
Περισσότερες τέτοιες ιστορίες είναι διαθέσιμες στο Bloomberg.com/opinion