Το "All the Beauty and the Bloodshed" εξιστορεί τον αγώνα για την εκκαθάριση του ονόματος μιας οικογένειας από τον κόσμο της τέχνης -

Κρατώντας σας ενήμερους, Ουρά πολιτισμού είναι μια συνεχής σειρά συστάσεων για έγκαιρα βιβλία για ανάγνωση, ταινίες για παρακολούθηση και podcast και μουσική για ακρόαση.

Η εκστρατεία της Αμερικανίδας φωτογράφου Nan Goldin να ντροπιάσει τις γκαλερί και τα μουσεία για να κόψουν τους δεσμούς με τις οικογένειες Sackler, ιδιοκτήτες του κατασκευαστή Purdue Pharma της OxyContin, ήταν πάντα υπό το πρίσμα – αυτό ήταν μέρος της ουσίας της. Ξεκινώντας το 2018, μια σειρά από θορυβώδεις διαμαρτυρίες σε μερικά από τα καλύτερα ιδρύματα του κόσμου της τέχνης, όπως το Met, το Guggenheim και το Λούβρο, σχεδιάστηκαν για να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερη δημοσιότητα, καθώς υπογράμμισαν τη φρίκη της επιδημίας οπιοειδών στις Ηνωμένες Πολιτείες και φώναξε τον ρόλο της Purdue Pharma σε αυτό. Αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικά.

Μεταξύ εκείνων που τεκμηρίωσαν τις διαμαρτυρίες ήταν και η ίδια η Γκόλντιν, η οποία συνεργαζόταν με την ομάδα ακτιβιστών που συνίδρυσε με την ονομασία PAIN (Prescription Addiction Intervention Now). Γνωρίζοντας ότι ο καλλιτέχνης ήθελε να δημιουργήσει μια ταινία για το τι έκαναν, το γκρουπ γύριζε με φίλους παραγωγούς για μήνες μέχρι που ο Goldin γνώρισε τη Laura Poitras, μια βραβευμένη με Όσκαρ σκηνοθέτη που θα το έκανε πραγματικότητα.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Πόιτρας τώρα Υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ“All the Beauty and the Bloodshed”, ξεκίνησε στα χέρια του θέματός του – και σαν ένα από τα έργα τέχνης του ίδιου του Goldin, κατέληξε σε ένα πολύ διαφορετικό μέρος από αυτό που ξεκίνησε.

Στον Πόιτρας – του οποίου το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ «Citizenfour» του 2015 διερεύνησε τον τρόπο με τον οποίο ο πληροφοριοδότης Έντουαρντ Σνόουντεν αντιμετώπισε την κυβέρνηση των ΗΠΑ σχετικά με τις πρακτικές παρακολούθησης της – η κατάσταση του Γκόλντιν αρχικά φαινόταν σαν μια άλλη ιστορία του Ντέιβιντ και του Γολιάθ. Η φωτογράφος λέει ότι είχε επιβιώσει από έναν εθισμό στο OxyContin, το οποίο είχε αρχίσει να παίρνει μετά από μια χειρουργική επέμβαση το 2014, και χρησιμοποιούσε την επιρροή της για να αποκαλέσει αυτό που έβλεπε ως «πλύση τέχνης» – ή χρησιμοποιώντας πολιτιστικές επενδύσεις για να αποσπά την προσοχή από τη διαμάχη. μέρος των Sacklers, που αρνήθηκαν προηγουμένως ότι διέπραξαν αδικήματα που σχετίζονται με την κρίση των οπιοειδών. Αλλά αφού ο Γκόλντιν άρχισε να εμπιστεύεται τον Πόιτρας, το πορτρέτο του καλλιτέχνη άλλαξε. το ίδιο και η ιστορία που θα κατέληγαν και οι δύο.

Το “All the Beauty and the Bloodshed” περιλαμβάνει το φωτογραφικό αρχείο του καλλιτέχνη. Εδώ εμφανίζεται το “Αυτοπροσωπογραφία με γδαρμένο πίσω μέρος μετά το σεξ”, Λονδίνο, 1978, από τη Nan Goldin. Πίστωση: Ευγενική προσφορά της Nan Goldin

Το “All the Beauty and the Bloodshed”, το οποίο έγινε μόλις το δεύτερο ντοκιμαντέρ που κέρδισε ποτέ το Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ Βενετίας 2022, και είναι επίσης υποψήφιο για BAFTA, ξεκινά το 2018. Ακολουθεί την επιτυχημένη καμπάνια του Goldin, η οποία είχε ως αποτέλεσμα πολλές εξέχουσες γκαλερί να αρνούνται τα χρήματα του Sackler και τελικά η Met, το Λούβρο και άλλες καθαρίζοντας το όνομα Sackler από κτίρια. (Αφού η Purdue Pharma κήρυξε πτώχευση το 2019, η εταιρεία και οι οικογένειες Sackler κατέληξαν σε Διακανονισμός οπιοειδών 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων με μια ομάδα πολιτειών και την Περιφέρεια της Κολούμπια το 2022. Ως μέρος της συμφωνίας, συμφώνησαν να επιτρέψουν σε οποιοδήποτε ίδρυμα ή οργανισμό σε εθνικό επίπεδο να αφαιρέσει το όνομα Sackler από εγκαταστάσεις και ακαδημαϊκά, ιατρικά και πολιτιστικά προγράμματα, υποτροφίες και δωρεές, όπως εφόσον πρώτα ειδοποιήθηκαν οι Sacklers και οι ανακοινώσεις σχετικά με την αφαίρεση του ονόματος δεν «απαξίωσαν» τις οικογένειες.)

Συνυφασμένη με αυτό το νήμα είναι μια προκλητική και καταστροφική αφήγηση των δεκαετιών ακτιβισμού και ζωής του καλλιτέχνη ανάμεσα στην LGBTQ υποκουλτούρα της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, υπάρχει η ιστορία της οικογενειακής τραγωδίας του ίδιου του Goldin.

Κύκλος άστοχου στιγματισμού

Η Γκόλντιν είναι περισσότερο γνωστή για την πρωτοποριακή, ταμπού σειρά φωτογραφικών slideshow της “The Ballad of Sexual Dependency”. Με την καλλιτέχνιδα, τους φίλους της και τις αντιπολιτιστικές φιγούρες της Νέας Υόρκης των δεκαετιών του 1970 και του ’80, είναι ένα masterclass επιμέλειας που συνεχίζει να εξελίσσεται μέχρι σήμερα. Μια τσουλήθρα μπαίνει, μια τσουλήθρα σβήνει. νέες εικόνες ενώνονται, νέες αρμονίες και αντιπαραθέσεις σχηματίζονται. Η σειρά εξελίσσεται, και μαζί της, η ιστορία που αφηγείται.

Η έννοια της αναδιαμόρφωσης είναι κάτι που θα αγκάλιαζε η Πόιτρα όταν άρχισε να μαθαίνει για τη μεγαλύτερη αδερφή του Γκόλντιν, Μπάρμπαρα, η οποία τελικά έγινε η συναισθηματική γραμμή της ταινίας.

Η Nan Goldin (δεξιά) και η αδερφή της, Barbara, πιασμένοι χέρι χέρι. Πίστωση: Ευγενική προσφορά της Nan Goldin

Η Μπάρμπαρα, που έλκονταν από τις γυναίκες, ήταν μια «νεαρή γυναίκα που είναι επαναστατική, σεξουαλική, που αντιστέκεται στο status quo, σε μια εποχή που η κοινωνία δεν το δεχόταν αυτό στις αρχές της δεκαετίας του ’60», είπε ο Πόιτρας. Χαρακτηρίστηκε ψυχικά άρρωστη και ιδρυματοποιημένη, και αυτοκτόνησε ως έφηβη. Η ιστορία της, που απεικονίζεται στο slideshow του Goldin το 2004 «Αδερφές, Αγίες και Σίβυλλες» άφησε τον Πόιτρας «ναυαγισμένο», αλλά ένιωσε ότι η συμπερίληψή του στο ντοκιμαντέρ ήταν «σημαντική για να κατανοήσουμε το έργο της Ναν — και η Ναν συμφώνησε». (Μεγάλο μέρος του έργου του Γκόλντιν και της ταινίας του Πόιτρας είναι αφιερωμένο στην Μπάρμπαρα.)

Ο Πόιτρας κάθισε με τον Γκόλντιν για μια σειρά συνεντεύξεων εκτός κάμερας κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του ντοκιμαντέρ. Ο Γκόλντιν έφερνε μαζί οικογενειακές φωτογραφίες και ζητούσε περισσότερες συνεντεύξεις, καλώντας τον σκηνοθέτη να σκάψει βαθύτερα, θυμάται ο Πόιτρας. Η καμπάνια του Sackler μπορεί να ήταν το «άγκιστρο για μένα ως σκηνοθέτη», είπε ο σκηνοθέτης, αλλά «αυτό που συνέβη στη (Barbara) νομίζω ότι είναι πραγματικά η καρδιά της ταινίας».

Περιφρονημένη, ντροπιασμένη και αρνούμενη την αλήθεια της με τρομερές συνέπειες, τα στίγματα που συνέβαλαν στον θάνατο της Μπάρμπαρα επαναλαμβάνονται στην κρίση του HIV/AIDS που ο Γκόλντιν είδε αργότερα και στην επιδημία οπιοειδών που συνεχίζει να μαίνεται. Η κυκλική φύση αυτών των καταστροφών των γενεών ενισχύθηκε από την Goldin χρησιμοποιώντας “die-ins” – την τακτική υπογραφή της ομάδας ακτιβιστών HIV/AIDS ACT UP στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του ’90 – στις διαμαρτυρίες της κατά των Sacklers.

Το σπάσιμο αυτού του κύκλου του στίγματος έχει γίνει αποστολή για τον Goldin. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να πάει να καταγράψει στο Πόιτρας για το παρελθόν της σεξουαλικής δουλειάς, την εμπειρία της ως επιζών της ενδοοικογενειακής βίας, την υπερβολική δόση OxyContin και τον χρόνο απεξάρτησης. «Τα λάθος πράγματα κρατούνται ιδιωτικά στην κοινωνία και αυτό καταστρέφει τους ανθρώπους», είπε ο καλλιτέχνης στην ταινία.

Ο Γκόλντιν διαμαρτύρεται έξω από το ομοσπονδιακό δικαστήριο στο Γουάιτ Πλέινς της Νέας Υόρκης, στις 9 Αυγούστου 2021. Πίστωση: Andrew Lichtenstein/Corbis News/Corbis μέσω Getty Images

Μια ασυμβίβαστη ιστορία

Ακόμη και με ένα τόσο ειλικρινές θέμα, η Πόιτρα και οι ερευνητές της συνέχιζαν να σκάβουν.

«Υπάρχει κίνδυνος ή κίνδυνος με συνεντεύξεις όπου οι άνθρωποι έχουν την αφήγησή τους και απλώς την επαναλαμβάνουν», είπε ο Πόιτρας. «Προσπαθούσα να ξεφύγω από το σενάριο».

Οι ερευνητές βρήκαν κομμάτια από το παρελθόν της Goldin που ούτε εκείνη δεν είχε δει, όπως σπάνια ταινία 8 χιλιοστών από το Provincetown της Μασαχουσέτης, με τον καλτ σκηνοθέτη John Waters και τις μούσες του, τους ηθοποιούς Cookie Mueller και Divine, queer εικονίδια που ήταν μεταξύ των φίλων του Goldin. Ο Πόιτρας παρουσίασε στον Γκόλντιν τα πλάνα όταν μίλησαν.

«Ήμουν πολύ συγκεντρωμένος στην προσπάθεια να κάνω τα πράγματα παρόντα», είπε ο Πόιτρας. «Θα προσπαθούσα να ψάξω για πράγματα που με ενδιέφεραν να επικεντρωθώ στο παρελθόν».

Το “All the Beauty and the Bloodshed” συνδυάζει ιστορικά πλάνα μαζί με σύγχρονο βίντεο και περιλαμβάνει επίσης το φωτογραφικό αρχείο του καλλιτέχνη, επικαλυμμένο με ήχο από συνεντεύξεις του Goldin. Τα λόγια του Γκόλντιν προσφέρουν φρέσκο πλαίσιο σε εικόνες που ήδη μιλούσαν πολύ — φωτογραφίες όπως “Ναν ένα μήνα μετά τον χτύπημα” (1984) ή αυτά που τραβήχτηκαν μέσα στο Tin Pan Alley, ένα μπαρ που στελεχώνεται αποκλειστικά από γυναίκες στην Times Square της Νέας Υόρκης. Αυτές οι ανατροπές δεν είναι ούτε άσκοπες ούτε εγωιστικές στα χέρια του Πόιτρα. Λόγω των κυκλικών θεμάτων που εξερευνά η ταινία, σχεδόν πάντα, το παρελθόν βρίσκεται στην υπηρεσία του παρόντος.

Ως καλλιτέχνης-ρεπορτάζ, ο Πόιτρας είπε ότι αυτή και ο Γκόλντιν μοιράζονται το ίδιο DNA αφήγησης (πριν κερδίσει το Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ της για τον Σνόουντεν, ο Πόιτρας ήταν μεταξύ των δημοσιογράφων του οποίου η αναφορά στον πληροφοριοδότη της NSA κέρδισε ένα Βραβείο Πούλιτζερ το 2014).

“Νομίζω ότι το μάτι της στη φωτογραφία είναι σε άλλο επίπεδο, αλλά μου επιτρέπει να βρίσκομαι σε μέρη που δεν θα ήμουν διαφορετικά. Να περπατάω μέσα από τον φόβο και να έχω φωνή”, είπε ο σκηνοθέτης. «Αισθάνομαι πολύ, πολύ ευθυγραμμισμένος με αυτό για το οποίο μιλά η Ναν όσον αφορά την κάμερα ως έναν τρόπο για να φτάσουμε στην αλήθεια – τόσο τη συναισθηματική αλήθεια όσο και την ιστορική αλήθεια».

Η ιστορία της κρίσης των οπιοειδών, όπως αφηγείται το “All the Beauty and the Bloodshed” είναι συχνά ωμή και ασυμβίβαστη. Ακόμη και στον απόηχο του οικισμού οπιοειδών το 2022, ο σκηνοθέτης παραμένει σε εγρήγορση.

«Πρόκειται για πολύ ισχυρούς ανθρώπους, πλούσιους ανθρώπους που έχουν έναν στρατό δικηγόρων», είπε ο Πόιτρας. «Σίγουρα έχουμε προετοιμαστεί για αυτές τις επιθέσεις και είμαστε προετοιμασμένοι για αυτές — και τις καλωσορίζουμε, αν επιλέξουν να μας ακολουθήσουν».

Το CNN επικοινώνησε με εκπροσώπους πολλών μελών των οικογενειών Sackler για σχόλια και δεν έλαβε απάντηση πριν από τη δημοσίευση. Η Purdue Pharma απάντησε στο αίτημα του CNN να σχολιάσει το ντοκιμαντέρ με μια δήλωση:

«Έχουμε τη μεγαλύτερη συμπάθεια και σεβασμό για εκείνους που υπέφεραν ως αποτέλεσμα της κρίσης των οπιοειδών και επί του παρόντος επικεντρωνόμαστε στην ολοκλήρωση της χρεοκοπίας μας, ώστε να μπορέσουν να εισρεύσουν επειγόντως απαραίτητα κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης», ανέφερε εν μέρει.

Η Nan Goldin και η σκηνοθέτις Laura Poitras παρευρίσκονται στο photocall για "Όλη η ομορφιά και το αίμα" στο 79ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 03 Σεπτεμβρίου 2022, στη Βενετία της Ιταλίας.

Η Nan Goldin και η σκηνοθέτις Laura Poitras παρευρίσκονται στο φωτογραφικό κάλεσμα για το “All The Beauty And The Bloodshed” στο 79ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 03 Σεπτεμβρίου 2022, στη Βενετία της Ιταλίας. Πίστωση: Kate Green/Getty Images Europe/Getty Images

Η ταινία του Πόιτρας επιμελήθηκε σε συνεργασία με τον Γκόλντιν, με αλλαγές που έγιναν ακόμη και μετά την πρεμιέρα της στη Βενετία τον Σεπτέμβριο. Οι τροποποιήσεις ήταν όλες προγραμματισμένες και προϋπολογισμένες, δεδομένου ότι και οι δύο έχουν τη συνήθεια να μπερδεύουν, είπε ο σκηνοθέτης. Εάν προκύψει ένα νέο κεφάλαιο στην καμπάνια του Goldin, θα μπορούσε η ταινία, όπως ένα από τα slideshows των καλλιτεχνών, να επιστρέψει στο μοντάζ;

«Είναι κλειδωμένο», είπε ο Πόιτρας. “Αλλά, τέλος πάντων, μη με κρατάς σε αυτό. Δεν μπορώ να υποσχεθώ.”

Το «All the Beauty and the Bloodshed» κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους του Ηνωμένου Βασιλείου στις 27 Ιανουαρίου και βρίσκεται τώρα σε επιλεγμένους κινηματογράφους των ΗΠΑ.

Προσθήκη στην ουρά: Ιστορίες για την επιδημία οπιοειδών

Η σειρά φωτογραφιών του Jeffrey Stockbridge καταγράφει τους κατοίκους της λεωφόρου Kensington στη Βόρεια Φιλαδέλφεια κατά τη διάρκεια πέντε ετών. Η πόλη έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά υπερδοσολογίας στις ΗΠΑ, και ο δρόμος βρίσκεται σε μια από τις πιο φτωχές γειτονιές του, γεμάτη ναρκωτικά και άστεγους. Ο φακός του Stockbridge τρέφει συμπόνια για τα θέματά του, αλλά είναι αδυσώπητος στο να δείξει τα βάθη της στέρησης που υπέστη.

Ανάγνωση: “Αυτοκρατορία του Πόνου” (2021)

Αυτό που ξεκίνησε ως α Άρθρο του 2017 στο The New Yorker έγινε βιβλίο μπεστ σέλερ του δημοσιογράφου Patrick Radden Keefe (ο οποίος συμμετέχει επίσης στο “All the Beauty and the Bloodshed”). Νικητής του Βραβείου Baillie Gifford 2021 για μη μυθοπλασία, ο Radden Keefe περιηγεί τους αναγνώστες στην ιστορία των οικογενειών Sackler, της Purdue Pharma και της παραγωγής και εμπορίας οπιοειδών OxyContin από την εταιρεία.

Το τρομακτικό ντεμπούτο μυθιστόρημα του Νίκο Γουόκερ διασκευάστηκε με ανάμεικτα αποτελέσματα σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χόλαντ. Επιλέξτε το βιβλίο. Ο Γουόκερ γράφει τη συναρπαστική ιστορία ενός βετεράνου του αμερικανικού στρατού που επέστρεψε από το Ιράκ, ανέπτυξε έναν εθισμό – και έγινε ληστής τράπεζας για να το χρηματοδοτήσει. Ένα έργο με κονδυλώματα και όλα αυτοφωτιστικά, ο Walker έγραψε το “Cherry” ενώ βρισκόταν στη φυλακή για ληστείες τραπεζών.

Παρακολουθώ: “Mare of Easttown” (2021)

Αυτή η περιορισμένη σειρά του Μπραντ Ίνγκελσμπι προβλήθηκε στο HBO (το οποίο ανήκει στη μητρική εταιρεία του CNN, Warner Bros. Discovery) και πρωταγωνίστησε η Κέιτ Γουίνσλετ ως ντετέκτιβ που επιδιώκει μια έρευνα φόνου σε μια δεμένη πόλη. Ο εθισμός στα οπιοειδή δεν είναι το κύριο μέλημα της σειράς, που χρησιμεύει μάλλον ως ανησυχητικό σκηνικό και εξαιρετικό παράδειγμα του πώς η κρίση έχει διαποτίσει τις κοινότητες σε όλες τις ΗΠΑ.

Κορυφαία εικόνα: “Η Ναν στο μπάνιο με τον συγκάτοικο”, Βοστώνη, δεκαετία του 1970 (Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της Nan Goldin)

Το “All the Beauty and the Bloodshed” εξιστορεί τον αγώνα για την εκκαθάριση του ονόματος μιας οικογένειας από τον κόσμο της τέχνης

Κύκλος άστοχου στιγματισμού

Μια ασυμβίβαστη ιστορία

Προσθήκη στην ουρά: Ιστορίες για την επιδημία οπιοειδών

Αφήστε μια απάντηση Ακύρωση απάντησης